Begrijp me niet verkeerd: Ik houd van het Internet en wat het heeft gedaan voor de vrijheid van informatie en vrijheid van meningsuiting. Geen andere menselijke uitvinding heeft de soort zozeer vooruit geholpen.*
Maar de keerzijde van vrijheid is natuurlijk dat het vrijheid is voor iedereen. Dat is met name op Twitter een keerzijde, waar de limiet van 140 tekens de noodzaak—of zelfs maar de ruimte—wegneemt voor nuance.
Aanschouwelijk voorbeeld: een recente discussie met een activist waarin ik verzeild raakte nadat ik deze tweet had uitgestuurd over het Eurovisie Songfestival:
Deze vrij onschuldige—zij het chauvinistische—opmerking, die bedoeld was om over te brengen dat Conchita’s overwinning politiek en moreel was, niet artistiek of muzikaal, leidde tot onderstaande dialoog, die me op sommige punten irriteerde, af en toe ziedend maakte, bijna constant het hoofd liet schudden, maar uiteindelijk liet schaterlachen.
Het begon met een eeep.
Hoewel ik uit alle macht probeerde dit bericht te verwerken, liet het me toch in verwarring achter. Bij twijfel: vragen. Wie weet? De tweeter was misschien zelfs wel bereid om toelichting te geven. Dus de volgende dag begon ik de dialoog.
Hij bleek inderdaad bereid te zijn, al liet zijn uitleg nog wel wat te wensen over.
Uiteraard vermoedde ik tegen die tijd wel wat hij eigenlijk wilde zeggen. Aangezien hij op alle punten ongelijk had, reageerde ik met:
Een eindeloze**, beladen stilte volgde.
Er is hoop voor de mensheid, zeg ik, in een wereld waar zelfs dierenrechtenactivisten bereid—hoewel niet bijster vaardig—zijn om Conchita’s zaak voor haar te bepleiten!
* Het wiel? Pfft! Hou op over het wiel! En wat vuur betreft: sashimi heeft overtuigend het volkomen onbelang van vuur bewezen.
** In relatie tot Twitter is natuurlijk alles boven de vijf minuten “eindeloos”.