In Nederland is het nog wachten tot 18 februari, maar in Legoland wordt Klaverblad al volop gelezen. Bijvoorbeeld op een terrasje. Een echte fan, want hij heeft zelfs het T-shirt…
(Een van mijn Sinterklaaskadootjes was een uniek Lego-tegeltje, bedrukt met de cover door bedrukjeblokje.nl. Nu zit er niets anders meer op: ik moet ook de boekhandel aan mijn collectie toevoegen…)
De Belastingdienst geeft al jaren toe dat ze het niet leuker kunnen maken. Dat ben ik met ze eens. Ik trek echter ook de bewering die ze daar telkens op laten volgen in twijfel: makkelijker maken vinden ze duidelijk ook niet zo makkelijk.
Als zelfstandige moet ik van de Belastingdienst elk kwartaal btw-aangifte doen. Op 6 april deed ik dus braaf aangifte over Q1 van 2020. Uit de aangifte bleek dat ik een kleine nabetaling moest doen. Omdat ik gewend ben dat de Belastingdienst de aangifte verwerkt, een conclusie trekt en dan een acceptgiro stuurt, zette ik de hele aangifte vervolgens uit mijn hoofd.
Het mag een wonder heten dat ik niet kreunend van wanhoop met mijn hoofd tegen een muur sta te bonken.
Bas Roelman van dagblad Trouw publiceert vandaag over een rapport van onderzoeksbureau Motivaction, waaruit zou blijken dat de meeste Nederlanders in wonderen geloven. Toen ik dat las, ging ik geschokt rechtop zitten: zou het echt zo beroerd gesteld zijn met de bijgelovigheid van de gemiddelde Nederlanders?
En in de eerste alinea van het stuk staat het echt: 63% van de Nederlanders gelooft in meer of mindere mate in wonderen; slechts 32% gelooft er niet in.
Heel Nederland staat op zijn kop vanwege een terugroepactie vleeswaren van supermarkt Jumbo. De besmette vleeswaren zijn allang uit de schappen en Jumbo heeft netjes een lijst gepubliceerd van producten die klanten mogen terugbrengen.
Maar dat verhaal is voor de NOS niet smeuïg genoeg.
Wie had kunnen bevroeden dat uitgerekend Apple ons stevig in de jaren vijftig geworteld wil houden?
Ja, je kan in iTunes vroege rock’n’roll kopen. Maar die vijftiger jaren bedoel ik niet. Ik doel op de jaren vijftig van de traditionele rolverdeling: een kostwinner en een thuisblijvende ouder, met liefst nog pappa als de eerste en mamma als de tweede.
Voordat ze vanavond naar bed gingen, besloten onze jongens (acht en zes) plotseling* dat ze wilden bidden**. Aangezien we ervoor kiezen om onze kinderen de vrijheid te geven om te geloven wat ze willen, protesteerde ik helemaal niet. Ik hield mezelf in en drong ze mijn seculiere wereldbeeld niet op. Ik legde ze slechts uit wat voor soort dingen mensen die bidden zoal tegen God zeggen: dankbaarheid voor goede dingen, excuses voor fouten, of verzoeken om dingen die ze graag willen.
Onderbroeken? Check! Tandenborstel? Check! Lekkere kazen en biertjes? Check! Microsoft Surface voor het broodnodige schrijf- en redigeerwerk? Check!
Vanmorgen om negen uur had ik mijn checklist al volledig afgewerkt voor de jubileumeditie van de Villa Diodati Expat Writers Workshop, die met editie 18 dit weekeinde haar tienjarig bestaan viert. Mijn koffertje stond klaar; mijn jas had ik al voor de grijp gelegd.
Gisteravond had ik zelfs mijn reistraject nog gecontroleerd en ontdekt dat mijn ICE niet in Köln zou kunnen stoppen; met één last-minute telefoontje naar NS International had ik mijn eerste overstap kunnen omboeken van Köln naar Frankfurt, en andere zitplaatsen kunnen reserveren.
Een terugkerend verschijnsel uit de Nederlandse filmkritiek blijft me verbazen: de liefdadigheidsster. Het viel me voor het eerst op toen Zwartboek alom met vier of vijf sterren werd bewierookt, terwijl ik in de bioscoop uiteindelijk een middelmatige en weinig vernieuwende Nederlandse Oorlogsfilm zag, rijk voorzien van de cliché’s die al een halve eeuw in Nederlandse oorlogsfilms opduiken.
Sindsdien verdenk ik de recensenten ervan dat zij Nederlandse films structureel een sterretje (of twee) méér gunnen. Of ze dat doen om de Nederlandse filmindustrie te stimuleren, omdat ze inspanning en ijver laten meewegen, of dat ze de intrinsieke kwaliteit van het Nederlands product echt overschatten, daarop blijf ik het antwoord schuldig.
Beste hondenbezitter,
Dringend verzoek namens alle ouders van kleine kinderen–en sowieso namens iedereen die minder gecharmeerd is van je trouwe viervoeter dan jijzelf:
Wil je in het vervolg minder energie steken in het uitslaan van onzin over je canine compaan, en meer in het onder controle houden van het beest?
Mijn vrouw: “We hebben een nieuwe stofzuiger nodig!”
Ik: <stofzuigt de bovenverdieping en is genoodzaakt om het apparaat vierentachtig keer opnieuw in elkaar te zetten>
Ik: “We hebben een nieuwe stofzuiger nodig!”
Consumentenbond.nl: “Dit is de beste stofzuiger voor uw geld.”
Vergelijk.nl: “Die kan je voor 106 euro kopen bij de webshop van MediaMarkt of bij één van hun winkels. En bij geen enkele andere winkel trouwens.”
Ik: <claimt winkelaanbieding van één van de winkels>*
Winkel: “Sorry, uitverkocht**.”
Ik: <klikt door naar de webshop van MediaMarkt>
MediaMarkt webshop: “Ja hoor, dat artikel hebben wij. Voor 139,95.”